ای دریغ!

رنگ عاشقانه هایم رو به خاکستریست...

طعم شفاف ِ آلبالوییشان هم هر روز تلخ و گس تر می شود...

آسمان ابری شده... نه پنبه ای! تیره  تاریک... ستاره ای پیدا نیست!

 شاید هم غباریست پر از خفگی!!! 

نا امیدم...نا امید ای عزیز!

حقیقتی که آن را سالها جستجو می کردم، هر لحظه دورتر و دورتر می شود....

تصویر دور دامان گرمی که آرامش را در آن می دیدم؛ سرد شده....سردتر از سرد!!

جنگل باشکوهی که سالها تمام پوست تنم جذب رطوبت برگهایش را فریاد می زد؛

 تبدیل شده به سرابی خشک ....

نا امیدم...نا امید ای عزیز!

گویی هرگز نبوده ای! 

گویی سالهاست در ذهن بیمارم تصویری دروغین از تو کشیده بودم.....

سالهایی پر ازانتظار بیهوده!

به سان درخت بی باری شده ام که سالهای زیبای نهالی ام به عشق میوه سرخ سیب گذشته

 و اکنون که درختی تنومندم تمام انتظارم ضربه های سرد تبر هیزم شکن است

.... و گرمی زرد شعله های آتشی که خود در آن خود را خواهم سوزاند....

ای دریغ...ای دریغ که می باید در آغوش آتشین تو و در گرمی عشق آلودی می سوختم که رنگ شعله هایش سرخ می بود...

..... به رنگ شرم گونه هایت... وقتی که اولین نوازش ها را بر تنت می سرودم...ای دریغ!