دل را بگو بگذار که برود...

ستاره هایی که چشمکهایشان شادی اَفشان بود،

پشت ابرهای مات و یخ زده پنهان شده اند،

بگذار برود...

ستاره های دنباله دار دم بریده شده اند،

حالا دیگر چیزی نیستند جز نقطه های نورانیِ متحرک و سرگردان،

بدون هیچ امتـــــدادی،

فقط چشمک می زنند،

چشمکشان هم پیدا و پنهان شدن هاییست که پشتِ ابرهای مات اتفاق می افتد،

بگذار برود...

نسیمی که همیشه می وزید و شب را خوش تر می کرد،

خفه شده!

سکون سختِ هوای شب،

 ماتی و منگی فضا را چند برابر کرده،

بگذار برود...

بگذار برود،

نه به امیدِ روزی که شاید برگردد،

به امید روزی که شاید دوباره زاییده شود،

از سمتی دیگر،

پس بگذار که برود...

دل را بگو! بگذار که برود...