رویای تنها...

وقتی که آخرین غزل رومی را می خواندم

وقتی که گفتی حلاجی و بر داری و من...

وقتی که فرو می شکستم در خود

وقتی که فرو می شکست بُتِ من در من...

جان به لب رسیده بود و لب به لبِ جان

پیِ بوسه ی خداحافظی...

از رنج رسیدنِ فاصله ها به بن بست

بن بستِ تلخی که فاصله را کم تر نمی کرد

فاصله ی تلخی که قلب را دایم می فشرد و می شکست!

....................................................................

تا روزی که گسیختیم!

...................................................................

...................................................................

و اکنون که همه چیز برای تو طعمِ خاک گرفته

و اکنون که رنگی نمانده برای آن همه رنگی ها

می باید تنهای تنها در رویاهایی رکاب بزنم که

فقط از آنِ من است و بس....