سُر خوردن خیال!

گاهی تخیل هم سُر می خورد و خیالی در خیال شکل می گیرد،

و باز هم دلتنگِ دلتنگیهایت می شوی...

کوچه ی بن بست را که دیدی مرور می کنی:

پنجره ای کوتاه، حمامی در زیر زمین، هیجانِ خیس شدن از میانِ

 پنجره، آسفالتِ تازه ی جای بازی ها، دربِ خیالیِ کوچه و یا آن

 طرفِ درب، بیرونِ کوچه، جای پاک شده ی گچ های خانه هایِ

 خالیِ "لِی لِی" که حالا شده جای پارک شدن چرخ های ماشین!

عجب روزگاری شده!

شاید هم عجب روزگاری بوده!

دیگر خیال هم گیج می کند... دوست دارم این گیج شدن ها را!

تنها کسی که در هر دو دنیایت بوده، حالا شده رفیقی که هر دو

روز یک بار(و یا شاید بیشتر هم و البته نه کم تر!) حالت را

می پرسد و بس!

... رفیقی با بویِ درختِ خیس!

نه!.... چیزهایی هستند که تو را نگه می دارند...

 چیزهایی در این دنیا ولی حس بخشِ حس هایی از آن دنیا!

 مثلا همان حس های خوبی که وقتی کارها خوب پیش

می رود به سراغت می آیند...یا همین حسِ امروز صبح،

یا همان حسِ دیشب،کنارِ همان پسر بچه ی واکسی....

و یا حتی همان بوی شیرِ زیرِ گردن...(حسرت رفیق!)

یا قهقهه های کودکا نه ی کودکی که تصویر روشنی

 از کودکی های توست....

چیزی که همیشه بوده و هنوز هم هست همان راه است...

 راهی که تو در آنی و آنِ توست!

پس ادامه بده، قوی و محکم...کمی هم سرخوش تر!

ممنون!